Het is 06:30 uur en de wekker gaat. Vandaag wordt voor het eerst weer een beetje een ‘normale’ dag.Kinderen naar school, naar de BSO en daarna sporten. Ik ga voor het eerst weer naar een klant op locatie. Als ik voor de spiegel sta om ‘mijn haar te doen’ heb ik ineens de gedachte; ‘ik heb er geen zin in’. Geen zin om rekening te houden met reistijd, geen zin om de weg op te gaan, geen zin om naar iemand toe te gaan gezien de ervaring dat dit ook online heel goed mogelijk is’. Ik schrik een beetje van mijn gedachte. Wat een ’slechte’ gedachte. Meteen zeg ik tegen mezelf dat het niet slecht is, maar dat het gewoon wat onwennig voelt. En dat blijkt later ook bij de andere ‘normale’ zaken.
Zo rijd ik een parkeergarage in en moet ik op het knopje drukken waar het kaartje uitkomt. Met een dubbel gevoel druk ik op dit knopje. Lichtelijk krampachtig misschien, maar toch voelt het soort van gek. Vervolgens loop ik door het trappenhuis (geen knopjes) naar boven. Mezelf heel erg bewust van het niet vasthouden van de trapleuning. Iets waar ik op zou worden afgerekend bij een vorige werkgever. De gewoonte die er zo was ingesleten moest ik bewust even niet aan toegeven. In deze denkmodus loop ik door de deur en verbaas ik mij over de omgeving waar ik terecht ben gekomen.
Oeps… twee verdiepingen te ver doorgelopen… maar weer terug.
Het gesprek gehad met de klant. Dat was fijn. Online had dit misschien ook gekund, maar toch kwamen er dingen naar boven die op afstand niet zouden worden aangestipt. Dat sterkt mij in de overtuiging dat de combinatie offline met online contact ook positief resultaat kan geven. Weer in de auto, radio aan en gaan.
Ik geniet ervan dat ik als enige op de weg ben. Nog meer het gevoel van vrijheid overheerst en dat voelt fijn! ‘Echt’ vrij zijn we natuurlijk niet helemaal, maar zo voelt dit moment zeer zeker wel. Genietend van de zon en van de fijne muziek rijd ik lekker door.
Totdat ik erachter kom dat ik de verkeerde kant op ga! Maar ook daar kan ik wel weer van genieten. De omgeving in Drenthe is mooi, dus genieten is dan niet zo moeilijk.
Thuis aangekomen eerst even weer landen. Deze ochtend was wel even goed voor mij. Een fractie van een seconde dacht ik aan mijn ‘verloren tijd’. Wat zeker geen verloren tijd was. Deze tijd had ik blijkbaar even nodig om niets te hoeven. Wat iemand uit mijn netwerk zou zeggen; ‘heel goed Janneke, een beetje meer vertragen is goed voor jou’.
Want ja, Ruimte geeft Rust. Dus laat ik daar zelf ook een voorbeeld aan geven. 🙂